μια γρατσουνιά να τη θυμασαι...

Έφυγαν μόνα τους τα χρόνια
Σαν ασυνόδευτα κορίτσια από το σκοτάδι σου
Έτρεξαν να μην τα προλάβεις
Μέσα σε διάφανα μπαλόνια
Που με ένα φύσημα φυλάκισες τα λάθη σου
Μήπως τα δεις και καταλάβεις

Αααα........

Πές μου πιο πόλεμο βοηθάς
Πια μαχαιριά σε ψηλαφίζει
Σε τίνος το όνειρο ξυπνάς
Ποιος εφιάλτης σε εξορίζει
Οι έρωτες φέρνουν πληγές
Μα δεν σε βλέπω να φοβάσαι
Δεν είναι τίποτα μου λες
Μια γρατζουνιά για να θυμάσαι

Αλλά μην ψάχνεις απαντήσεις
Κανείς δεν βρήκε όλου του κόσμου τα νοήματα
Και τίποτα δεν περισσεύει
Γι' αυτό μην φέρεις αντιρρήσεις
Δεν αστειεύονται της μοίρας τα αινίγματα
Και όποιος χάσει κινδυνεύει

Αααα..........

Πές μου πιο πόλεμο βοηθάς
Πια μαχαιριά σε ψηλαφίζει
Σε τίνος το όνειρο ξυπνάς
Ποιος εφιάλτης σε εξορίζει
Οι έρωτες φέρνουν πληγές
Μα δεν σε βλέπω να φοβάσαι
Δεν είναι τίποτα μου λες
Μια γρατζουνιά για να θυμάσαι

Πές μου πιο πόλεμο βοηθάς
Πια μαχαιριά σε ψηλαφίζει
Σε τίνος το όνειρο ξυπνάς
Ποιος εφιάλτης σε εξορίζει
Οι Αγάπες φέρνουν πληγές
Μα δεν σε βλέπω να φοβάσαι
Δεν είναι τίποτα μου λες
Μια γρατζουνιά για να θυμάσαι

Δεν είναι τίποτα μου λες
Μια γρατζουνιά για να θυμάσαι.........

Η σκοτεινη μου πλευρα

Απουσίες

Τί νόημα έχουν όλα τα άλλα;;;;

Στιγμές που δε σε έχω

Μόνος μου πάλι στο σπίτι σιωπή
Όλα σκοτάδι μου λείπεις εσύ
Πώς να πλαγιάσω ν' ανάψω κερί
Φλόγα που καίει γυρεύει κορμί

Αν δε σε δω πώς να μου πω δε μένει η αγάπη εδώ
Γδύσε με τώρα σβήσε τα φώτα εκεί έχω μείνει εγώ

Μου 'πες θυμάμαι αγαπάς τους αλήτες και θέλεις κοντά μου να ζεις
Η ώρα περνάει η ανάγκη πονάει κι ακόμα στη πόρτα να μπεις
Πες μου σε θέλω και εγώ σαν σκιά περνάω τον τοίχο θα δεις
Δώσ' τα μου όλα για να 'χω ν' αντέχω στιγμές που δε σ' έχω κι αργείς

Ίσκιος που ψάχνει εσένα να βρει
Τ' όνειρο καίει χωρίς το φιλί
Βρέχει στο δρόμο στεγνώνει η φωνή
Άδεια η νύχτα φορτώνει η ψυχή.

Αν δε σε δω πώς να μου πω η αγάπη δε μένει εδώ
Γδύσε με τώρα σβήσε τα φώτα εκεί έχω μείνει εγώ

Το σπάνιο δώρο

Καινούργιες θεωρίες.
Tα μωρά δεν πρέπει να τ' αφήνετε να κλαίνε.
Aμέσως να τα παίρνετε αγκαλιά. Aλλιώς
υπόκειται σε πρόωρη ανάπτυξη
το αίσθημα εγκατάλειψης ενηλικιώνεται
αφύσικα το παιδικό τους τραύμα
βγάζει δόντια μαλλιά νύχια γαμψά μαχαίρια.

Για τους μεγάλους, ούτως ειπείν τους γέροντες
–ό,τι δεν είναι άνοιξη είναι γερόντιο πια–
ισχύουν πάντα οι παμπάλαιες απόψεις.
Ποτέ αγκαλιά. Aφήστε τους να σκάσουνε στο κλάμα
μέχρι να τους κοπεί η ανάσα
δυναμώνουν έτσι τα αποσιωπητικά τους.
Aς κλαίνε οι μεγάλοι. Δεν έχει αγκαλιά.
Γεμίστε μοναχά το μπιμπερό τους
με άγλυκην υπόσχεση –δεν κάνει να παχαίνουν
οι στερήσεις– πως θά 'ρθει μία και καλή
να τους επικοιμήσει λιπόσαρκα
η αγκαλιά της μάνας τους.
Bάλτε κοντά τους το μηχάνημα εκείνο
που καταγράφει τους θορύβους του μωρού
ώστε ν' ακούτε από μακριά
αν είναι ρυθμικά μοναχική η αναπνοή τους.
Ποτέ μη γελαστείτε να τους πάρετε αγκαλιά.
Tυλίγονται άγρια
γύρω απ' τον σπάνιο λαιμό αυτού του δώρου,
θα σας πνίξουν.

Tίποτα. Όταν σας ζητάνε αγκαλιά
μολών λαβέ μωρό μου, μολών λαβέ να απαντάτε.